Już po raz drugi zmierzyliśmy się z życiem świętego Franciszka. Jak ono wyglądało po nawróceniu i zajęciu się przez niego trędowatymi? Franciszek kolejno wziął pod swoja opiekę oprócz kościoła św. Damiana, również Porcjunkulę (Kaplicę Matki Bożej Anielskiej) oraz kościół św. Piotra. Był to także czas głoszenia nauk i nawoływania do pokuty. Podczas jednej z Mszy w Porcjunkuli w usłyszanych słowach Ewangelii o rozesłaniu Apostołów Franciszek odkrył swoje powołanie. Wtedy to zamienił dotychczasowy strój pustelnika na ubogą tunikę w kształcie krzyża, jakiej używali wieśniacy, natomiast skórzany pas zastąpił powrozem. W 1208 roku do Franciszka dołączyli pierwsi uczniowie: Bernard z Quintavalle oraz Piotr z Catanii. Później również br. Idzi z Asyżu. W 1209 lub 1210 roku Franciszek wraz ze swoimi jedenastoma braćmi wyruszył do Rzymu, do papieża Innocentego III, aby zatwierdzić regułę zakonu. Wyprawa zakończyła się dla nich sukcesem, gdyż otrzymali ustne zatwierdzenie Reguły Braci Mniejszych. W przeciwieństwie do innych, jako jedyne zgromadzenie wyznawali wierność kościołowi, papieżowi i przełożonym, próbując przemieniać kościół od środka. Rok 1212 to próba dostania się przez św. Franciszka do Syrii. Próba niestety nieudana. Na drodze stanęły mu duże wiatry uniemożliwiając dotarcie do wyznaczonego sobie celu i zmuszając do powrotu do Włoch. Jest to również rok przełomowy dla św. Klary, która podążając za głosem Franciszka zakłada zgromadzenie. W 1213 roku miała miejsce wyprawa do muzułmanów do Maroka. I tym razem Franciszek nie dotarł do wyznaczonego miejsca. W związku z chorobą musiał zaprzestać swoją wędrówkę na Santiago de Compostela. W 1215 roku odbył się IV Sobór Laterański, podczas którego prawdopodobnie obecny był Franciszek i doszło do jego spotkania z Dominikiem Guzmanem. Sobór to również decyzja o podjęciu krucjaty. Rok 1219 wiązał się z podjęciem przez św. Franciszka wyprawy do Egiptu do sułtana Melek-el-Kamela, który przyjął go i wysłuchał. Sułtan miał wówczas również poddać Franciszka próbie – kazał rozłożyć przed nim dywan ozdobiony krzyżami. Twierdził, że jeśli Biedaczyna z Asyżu przejdzie po krzyżach to znieważy swojego Boga, jeśli z kolei nie przejdzie oznaczać to będzie, ze go obraża. Franciszek przeszedł po dywanie i zbliżył się do sułtana, ten z kolei uradował się, że udało mu się go złapać na bezczeszczeniu symbolu swojej wiary. Franciszek wówczas odrzekł: „razem z naszym Panem zostali ukrzyżowani dwaj łotrzy. My mamy krzyż Jezusa Chrystusa, naszego Boga i Zbawiciela i ten krzyż czcimy, i ten przyciskamy do serca z całą pobożnością. Krzyż Chrystusa przeszedł do nas, u was zostały krzyże łotrów i nie mam żadnego lęku, by te krzyże deptać”. W efekcie swojej postawy Franciszek otrzymał od sułtana dokument pozwalający mu oraz jego braciom poruszać się po Ziemi Świętej.
Jakie były dalsze koleje losu św. Franciszka i jego współbraci? Na tę część opowieści zapraszamy już w niedalekiej przyszłości.